Nombre total de pages vues

mardi 21 janvier 2025

 

  The Armenian claims on the historical Azerbaijani territories: Karabakh, Nakhichevan, Zangezur




 

Dr. Vazeh ASKAROV

Doctor of the University of Strasbourg
Member of the Board of Directors of the New Azerbaijan Party (YAP)
Acting Rector of the Azerbaijan State Oil and Industry University (ASOIU)

 

The Armenian-Azerbaijani conflict over Karabakh officially began in 1986 with the first refugees expelled from the regions of Gafan and Megri (Armenia). In the previous researchers, we have discussed many Armenian-Azerbaijani issues that have existed for over a century. However, starting to study the origins of this conflict from the time of glasnost does not seem justified. Armenian claims to the historical Azerbaijani territories (Karabakh, Nakhchivan, Zangezur) were resolved by the Moscow (March 16, 1921) and Kars (October 13, 1921) treaties. The assignment of the Zangezur region to Armenia in 1921 ended the territorial continuity between Azerbaijan and Turkiye. As a result of this transfer, Nakhchivan was separated from Azerbaijan. The Azerbaijani population in these regions had decreased from 51% in 1897 to 6% in 1926. Moscow accepted and proclaimed the Autonomous Soviet Republic of Karabakh in July 1923 and the Autonomous Soviet Republic of Nakhchivan in March 1924 (Constant, 2002: 286-296).

Referring to archival documents on the issue of "Stalin's transfer" in 1921, concerning the mountainous part of Karabakh to Azerbaijan as well as on the issues related to Zangezur and Nakhichevan, we must emphasize that according to the Armenians, on July 5, 1921, the Caucasian Bureau of the Soviet Communist Party decided to include the Nagorno-Karabakh province in the administrative territory of Azerbaijan. However, how the communist power, in the first years of Sovietization, took advantage of the conflict zones to establish itself in other regions of the South Caucasus. N. Narimanov wrote to Lenin that ...the territories that were Azerbaijani under the Musavat government became contested under the Soviet regime, and the people saw this and complained. By analyzing the correspondence between Chicherin, Lenin, Ordzhonikidze, and Narimanov, Hasanli explains that the regions of Karabakh, Zangezur, and Nakhchivan were used in negotiations with Armenia. Another reason for this policy was to block all relations between Azerbaijan and Turkiye.

On September 23, 1920, Boris Legran sent a coded telegram saying that there should be no fear in transferring Zangezur and Nakhchivan to Armenia. However, these territories were necessary for operations in Turkey and Tabriz. The author specifies that after the establishment of Soviet power in Armenia (November 29, 1920), a declaration was made on December 1, 1920, stating that... from now on, no territorial issue could be the cause of conflict between the two neighboring nations... However, the dissemination of this declaration was published differently in the press of these two countries. In the Bakinskiy rabochiy and Kommunist newspapers, it was stated that the self-determination of Nagorno-Karabakh within Azerbaijan was acknowledged. In contrast, the Kommunist newspaper of Armenia published recognition of Nagorno-Karabakh as an integral part of the Socialist Republic of Armenia. However, after the declaration was made, the regions of Nakhchivan and Karabakh remained within Azerbaijan.

Nevertheless, in order to implement the treaty between the Soviets and the Kemalist Turkey (March 16, 1921), Nakhchivan became a very important autonomous region to ensure the security of Turkey's eastern borders. On July 4, 1921, the Caucasian Bureau (Kavburo) discussed the issue of including Karabakh in Armenia, under the condition of organizing a plebiscite in Nagorno-Karabakh and leaving it within Azerbaijan. On July 5, 1921, Kavburo decided to leave Karabakh within Azerbaijan. These two words, "include" and "leave," would later play their role at the end of the 20th century, at the beginning of this bloody conflict. When the USSR collapsed, Armenians would present themselves favorably to the world as victims of Stalin’s regime, in order to gain sympathy from global opinion. After the decision on July 5, Armenian nationalist intellectuals raised the question of Nagorno-Karabakh's autonomy. On July 7, 1923, the Central Executive Committee of Azerbaijan issued a decree on the formation of the Autonomous Region of Nagorno-Karabakh within Azerbaijan.

In the following years, the Karabakh issue would be raised several times by Armenian nationalists. At that time, the activities of Armenian nationalists were interrupted. However, the perestroika policy reintroduced nationalist ideas not only in Azerbaijan but also across the entire USSR. But none of the former Soviet republics experienced a tragedy as devastating as that which directly involved two former federated republics.

A number of Azerbaijani territories were also annexed to Armenia during the Soviet era. The process began in 1922 with the transfer of Azerbaijani regions such as Dilidjan  and Goytche  to Armenia. In 1923, nine districts of Nakhchivan were annexed to Armenia. In 1929, the annexation of several villages from the regions of Gazakh, Zengilan, and Ordubad to Armenia led to the creation of the Meghri region. In 1946, 4,000 hectares of forest, and in 1969, large territories from the regions of Gadabay, Gazakh, Tovuz, and Sederek were transferred to Armenia, although this was only completed in 1984. While in 1918, the area of independent Armenia, according to the Treaty of Batumi on June 4, 1918, was 9,000 km², by 1988, it reached 29,743 km². To this figure, one can add another 20,000 km² from Karabakh and seven Azerbaijani regions occupied by the Armenian army. In contrast, the area of Azerbaijan between 1918 and 1920 was 114,000 km², while the current area of the country is 86,600 km², including the territories occupied by Armenian forces (Arzumanli, Mustafa, 1998, 129). The Karabakh Liberation Organization (KLO) published a brochure in 2009 in three languages about the consequences of the Armenian aggression. In the brochure, it presents the chronology of Armenian aggression from 1918 to the latest Karabakh conflict (Organization of Liberation of Karabakh, 2009).

The first ethnic clashes during the Soviet era shook Azerbaijan in 1963 in Baku and Sumgait, and in 1968 in Karabakh. In early 1965, one of the first events of Armenian propaganda began in the USSR. That year, under the influence of the Armenian diaspora, Armenians managed to organize the celebration of the 50th anniversary of the "Armenian genocide" in the USSR. A year earlier, all the media and publishing houses were occupied with anti-Turkish propaganda. It was during this period that the Dashnaktsutyun Party (Armenian nationalist-socialist party), which had been underground for many years, began to operate openly. Thanks to Anastas Mikoyan, the party simultaneously succeeded in celebrating the 100th anniversary of Andranik Ozanian. Even Azerbaijani newspapers published articles about him, portraying him as a hero of the Armenian people. At a rally organized on April 23, 1965, in Yerevan, there were posters with the following slogans: "Western Armenia must belong to Armenia," "Nagorno-Karabakh is ours, Nakhchivan is Armenian land," "Armenians, the time for revenge for 1915 has come, unite!" Here, we can easily see that the Armenian-Azerbaijani conflict and the Karabakh movement are not recent, and during the Soviet era, they had calmed down but operated in secrecy for a long time (Asadov, 1998).

Artificially created at the end of 1987, the Nagorno-Karabakh conflict was, from the very beginning, perceived by the Azerbaijani people as an attempt against the territorial integrity of the country and a violation of the constitutional rights of its citizens. The decree of the Presidium of the Supreme Soviet of the USSR on January 12, 1989, concerning the introduction of a special regime in the autonomous region, demonstrated Moscow’s idea of removing Nagorno-Karabakh from Azerbaijan’s administration.

The first 400 Azerbaijani refugees deported from Armenia settled in Sumgait, the third-largest city in the country. After the anti-Turkish rally organized on February 19, 1988, in Yerevan, the actions of Armenian nationalists escalated even further. The next locations for protests were set in Karabakh. The goal was to show the world, with the help of the Armenian diaspora, that the Armenians of Karabakh, deprived of their rights, wanted to be annexed to Armenia. Subsequently, they prepared a scenario for a tragedy in Sumgait, involving refugees who had settled there two years earlier from Armenia. On February 29, 1988, interethnic violence erupted in Sumgait, resulting in 32 deaths (26 Armenians and 6 Azerbaijanis) and several injuries after three days of conflict. Two things particularly stood out: one of the individuals responsible for these events, Pasha Grigoryan, was of Armenian descent, and 15-20 days before these events, the Armenian population of Sumgait had closed their savings accounts (Ismayilov, Hesenov, Qafarov, 1995, 310-318).

Ariel Kyrou and Maxime Mardoukhaïev (1989: 266) in Le Haut-Karabakh, vu du côté Azerbaïdjan, write: "Three men were judged in a semi-trial after a mock investigation: two Azerbaijanis and one Armenian, Grigorian, who allegedly killed five Armenians".

Saying that the Nagorno-Karabakh conflict began after the events in Sumgait does not correspond to the truth. According to Azerbaijanis, the conflict began in the late 1980s with the expulsion of the Azerbaijani population from Armenia and the murder of two Azerbaijanis in Askeran (Nagorno-Karabakh). However, neither the Azerbaijani press nor the central press reported anything about it. Because this period of the conflict's history remains unknown, until the events of Sumgait, the tactics of Armenian nationalists were based on threats, blackmail, and intimidation. On the other hand, regarding the Sumgait incidents, the central media presented to the world public the aggressiveness and inhumanity of the Azerbaijani people. For the murder of 26 Armenians in Sumgait, 96 people were sentenced to death. However, public opinion was not informed of the brutal deaths of 317 Azerbaijanis in Armenia during this period (Asadov, 1998).

In May 1989, Ziya Buniyadov, historian and president of the Academy of Sciences of Baku, proposed a very particular version of the pogroms. In his article titled "Why Sumgait?", he concluded that the Armenians themselves orchestrated the Sumgait pogrom with the aim of discrediting Azerbaijan and stimulating the Armenian nationalist movement, stating: "The tragedy of Sumgait was carefully planned by Armenian nationalists. A few hours before it began, Armenian photographers and television crews secretly entered the city, anticipating the development of the event. The first crime was conceived by a certain Grigoryan, who presented himself as an Azerbaijani and who had killed five Armenians in Sumgait" (Bünyadov, 1989).

Ariel Kyrou and Maxime Mardoukhaïev (1989: 266), while emphasizing other details, add: "Leaders of the National Self-Determination Union of Armenia, such as Paruyr Hayrikyan, who was exiled to the United States after being expelled from the USSR, assured me that they had many pieces of evidence showing that the first murders were not committed, or at least directed, by Azerbaijanis, but by KGB agents."

In his interview, Victor Ilyukhin, the vice-president of the State Duma’s committee, emphasized that: "The events of Sumgait were provoked by the Armenians, at the same time as the expulsion of Azerbaijanis from Armenia. A large number of Azerbaijanis were expelled, without even being allowed to take documents or essential belongings. It was very cruel." When asked who benefited from the pogrom against Armenians in Sumgait, he replied: "It was advantageous for Armenia, for an adventurer like Levon Ter-Petrosyan. They prepared the 'Sumgait card' at a time when the issue of separating Karabakh from Azerbaijan was at stake... In short, they staged a grand spectacle of a great tragedy".

From 1988 onwards, the events were no longer driven by Azerbaijanis, but by Armenian separatists. In March 1988, a special decree on the socio-economic development of the Nagorno-Karabakh region was adopted in the USSR. The approach was as follows: a decree from the Presidium of the Supreme Soviet of the USSR, on January 12, 1989, introduced a special form of governance to strip Azerbaijan’s authority over the Nagorno-Karabakh Autonomous Region (NKAO), and transferred control to a special administration committee led by a representative of the Centre, which effectively meant the secession of Nagorno-Karabakh. The Soviet administration made efforts to create the image of a normalization of the situation in the region, paying special attention to the issue, while remaining silent about the great tragedy of the Azerbaijani people. On this issue, the neutral position of the Azerbaijani administration betrayed its people. In February 1988, at a meeting of the regional Soviet of the Nagorno-Karabakh Autonomous Region (NKAO), without the participation of Azerbaijani deputies, a decision was made to separate the NKAO from Azerbaijan and attach it to Armenia. On December 1, 1989, the Supreme Soviet of the Armenian SSR adopted a decree on the annexation of Nagorno-Karabakh. This decree contradicted the constitutions of the USSR and Azerbaijan, according to which the territory of a Soviet republic could only be modified by mutual agreement between the interested republics. Moscow's biased policy towards Azerbaijan caused anger and mass protests. To control the situation, Moscow chose military intervention. On the night of January 19–20, 1990, the Soviet army, without declaring a state of emergency, massacred at least 137 people in Baku, and hundreds of injuries, disappearances, and arrests were reported (Ismayilov, Həsənov, Qafarov, 1995: 304-326).

During the years 1987-1991, as part of the Nagorno-Karabakh conflict, a policy of complete expulsion of the Azerbaijani population from Armenia was implemented; nearly 200,000 Azerbaijanis were expelled. In the early 20th century, Azerbaijanis represented almost half of the population of the current territory of Armenia, but today, according to unofficial statistics, there are no Azerbaijanis left in the country, except for prisoners. According to Elnur Aslanov, former head of the Policy Analysis and Information Support Department of the Presidential Administration of Azerbaijan, the current number of Armenians living in Azerbaijan is more than 20,000. Once the Armenian territories were emptied, the next step was Nagorno-Karabakh. Between 1992 and 1994, the bloody Armenian-Azerbaijani war over Karabakh took place.

One of the most horrifying tragedies of this conflict occurred during the night of February 25-26, 1992: the Khojaly massacre. By its population, Khojaly was the second-largest city in the region after Shusha and had the only regional airport. During military operations, the city was surrounded by Armenian soldiers. The residents were forced to leave the city and walk towards Agdam, a neighboring Azerbaijani city. However, most of them were unable to escape an attack launched late at night. That night, the Armenian armed forces, supported by the 366th Russian army regiment, savagely massacred civilians, including the elderly, women, and children. The city was occupied and completely set on fire. Equipped with artillery and more modern weapons than the Azerbaijani fighters, these soldiers carried out the bloodiest massacre in the history of the Armenian-Azerbaijani conflict (Constant, 2002).

After the events of February 1988, the militia of Nagorno-Karabakh and the Armenian armed forces began operations to conquer the region. The Soviet armed forces stationed in the region joined them. With the strengthening of the National Movement, in March 1992, A. Mutalibov, the first president of the Republic, resigned from his position. The chaos and disorder of the government further weakened the defense capabilities of the Azerbaijani Republic. After two years of fighting, the Armenian army occupied the entire territory of Nagorno-Karabakh and seven additional districts surrounding it. In February 1992, a mediation process began to resolve the conflict, within the framework of the Conference on Security and Cooperation in Europe (CSCE, now OSCE). The United Nations (UN) confirmed the injustice of this war against Azerbaijan, the violation of its territorial integrity, and the territorial occupation of part of Azerbaijan. The UN demanded, as early as 1993, the immediate, complete, and unconditional withdrawal of all occupying forces from the Azerbaijani territories occupied, through four resolutions (Nos. 822, 853, 874, 884). A ceasefire was signed on May 5, 1994, in Bishkek (Kyrgyzstan). During the CSCE summit in Budapest, on December 5-6, 1994, it was decided that the heads of state and government of the participating countries would create a co-chair of the Minsk Conference to coordinate all mediation actions within this framework. Since that date, dialogue on the peaceful resolution of the conflict has continued, but with no conclusive results.

From 1988 to 1994, the South Caucasus region was the site of a conflict between Armenia and Azerbaijan over control of Nagorno-Karabakh, a territory located within Azerbaijan. The war intensified over the years, culminating in the Khojaly massacre from February 23 to 26, 1992, where 613 people, including 106 women and 83 children, were killed. After several years of fighting, the war ended in 1994, but tensions remained high.

The Second Karabakh War, or "Iron Fist" operation, marked a major turning point in this long-standing confrontation. It began on September 27, 2020, in response to a blatant ceasefire violation by Armenian forces. In retaliation, Azerbaijani armed forces launched a counteroffensive to respond to provocations and declared martial law across the country. A partial mobilization was announced in Azerbaijan on the same day.

On November 8, 2020, the Supreme Commander of the Azerbaijani Armed Forces, Ilham Aliyev, announced the liberation of Shusha, a major strategic city in the conflict. On November 10, 2020, a ceasefire agreement was signed between the Azerbaijani president, the Armenian prime minister, and the Russian president, bringing an end to military operations in the conflict zone.

Thus, after 30 years of struggle, Azerbaijan was able to end the occupation of its territories by Armenia and restore its territorial integrity, in line with UN resolutions (822, 853, 874, 884) adopted in 1993. According to the agreement, several strategic regions were liberated without combat, such as Aghdam (November 20), Kelbajar (November 25), and Lachin (December 1). The treaty also included the construction of new transport infrastructure to connect the Nakhchivan Autonomous Republic and the western regions of Azerbaijan through Armenian territory.

This process of liberation and normalization forced Armenia to sign the act of capitulation, marking the end of the conflict and the military victory of Azerbaijan.

 

vendredi 17 janvier 2025

 

The January 20 tragedy marked the beginning of a new stage on Azerbaijan's path to independence

 

Dosent Vazeh Askarov

Member of the Board of the New Azerbaijan Party,

Acting Rector of Azerbaijan State Oil and Industry University.

         Today, the people of Azerbaijan commemorate the 35th anniversary of the "Black January" tragedy. On January 20, we honor our martyrs with pride and respect. Azerbaijan regained its independence in October 1991. However, like other former Soviet republics, this independence was not achieved easily, without losses, or without bloodshed. January 20 became a significant day in our history. Until recent years, we observed this day with sorrow and grief. Over the years, we have tried to understand how a Soviet soldier could open fire on a Soviet citizen. Both the generation that lived through that day and the current generation of Azerbaijanis take pride in the fact that, on January 20, there were brave sons and daughters who sacrificed their lives for Azerbaijan's independence. Today, this day stands as a glorious milestone in the history of the Azerbaijani people, a day won through their struggle for independence.

The end of the 20th century brought about two significant events that caused major changes in the world: the destruction of the Berlin Wall in 1989, which had served as a border fortification between the German Democratic Republic and West Berlin, and the collapse of the USSR in 1991. These events resulted in various changes, including the withdrawal of Soviet forces from conflict zones (such as Afghanistan and Africa) as well as from Germany, under the policies of reconstruction. The acceleration of the USSR's dissolution led to new points of conflict and wars among the peoples of the former Soviet republics, and the Soviet Union gave way to the formation of new independent states. This process also led to the transformation of the Soviet Union into the Commonwealth of Independent States (CIS).

During this period, the dissolution of the Soviet Union accelerated, and conflicts between the peoples of the former union began to flare up. This was reflected in the fragmentation of European countries (such as Yugoslavia and Czechoslovakia), the eruption of new conflicts (such as the Balkans and Nagorno-Karabakh), and the consecutive declarations of independence by Azerbaijan and other former Soviet republics in October 1991. This marked the end of the Soviet era in history.

The people of Azerbaijan regained their independence in October 1991. However, like other Soviet republics, this independence did not come easily, without losses, or without bloodshed. A glorious day, January 20, was added to our history. Until recent years, we commemorated this day with sorrow and grief. Over the years, we have tried to understand how a Soviet soldier could be in a position to open fire on a Soviet citizen. The generation that lived through that day, as well as the current generation, takes pride in the fact that on January 20, there were sons and daughters who sacrificed their lives for Azerbaijan's independence. Today, this day stands as a glorious chapter in the history of the Azerbaijani people, a day won in the struggle for independence.

When analyzing the events of those years, it becomes clear that the path to independence for the people of Azerbaijan was far from easy. In Azerbaijan, Mikhail Gorbachev is officially regarded as "the enemy of the people." As the last General Secretary of the Communist Party of the Soviet Union (1985-1991) and the first and last President of the USSR, Gorbachev fell under the influence of the Armenian lobby, and the entire Azerbaijani population clearly remembers how he isolated Nagorno-Karabakh from Azerbaijan. From the late 1980s until September 2020, for 30 years, the Nagorno-Karabakh conflict was one of the frozen conflicts in the former USSR, alongside others such as the separatist regions of Abkhazia and South Ossetia in Georgia and Transnistria Moldova. Starting from 1988, the events in Karabakh were no longer led by Azerbaijanis, but by Armenian separatists.


In March 1988, a special decision was made in the USSR regarding the socio-economic development of the Nagorno-Karabakh region. According to the decision, on January 12, 1989, the Presidium of the Supreme Soviet of the USSR passed a resolution to remove Azerbaijan’s authority over the Nagorno-Karabakh Autonomous Region and replace it with a special form of administration, headed by a representative of the central government. This was effectively a step toward the separation of Nagorno-Karabakh from Azerbaijan. The Soviet administration gave special attention to this issue, attempting to create an appearance of normalization in the region. At the same time, it remained silent on the great tragedy of the Azerbaijani people and the first ethnic conflict that flared up in Karabakh.

During that period, the neutral stance of Azerbaijan’s leadership was one of the greatest betrayals of its own people. In February 1988, without the participation of Azerbaijani deputies, a meeting was held in the Soviet of the Nagorno-Karabakh Autonomous Region, where a decision was made to separate Nagorno-Karabakh from Azerbaijan and unite it with Armenia.

On December 1, 1989, the Supreme Soviet of the Armenian SSR issued a decree regarding the annexation of Nagorno-Karabakh. This decree was in violation of both the Soviet and Azerbaijani constitutions, as the territory of a Soviet republic could only be altered with the mutual consent of the respective republics. Moscow’s biased policies toward Azerbaijan sparked anger and mass protests. In response, Moscow chose military intervention to control the situation.

On the night of January 19-20, 1990, at 11:30 PM, without declaring a state of emergency, 26,000 Soviet troops were deployed to the country and entered Azerbaijan’s capital, Baku, from five different directions. Soviet soldiers opened fire on Soviet citizens from tanks and armored vehicles. As a result of these events, hundreds of civilians were killed, wounded, and went missing. The bloody statistics of that night, which became known as Bloody January in the memory of our people, are deeply tragic: 137 people were killed, 744 were injured, and 841 were illegally arrested. Of the 137 killed, 117 were Azerbaijanis, 6 were Russians, 3 were Jews, and 3 were Tatars.

From 1987 to 1991, as part of the Nagorno-Karabakh conflict, a policy of completely expelling the Azerbaijani population from Armenia was carried out, and nearly 200,000 Azerbaijanis were driven out of their ancestral lands. In the early 20th century, nearly half of what is now Armenia was populated by Azerbaijanis, but today, according to unofficial statistics, there are no Azerbaijanis left in Armenia, except for prisoners. Unofficial statistics suggest that the number of Armenians living in Azerbaijan exceeds 20,000.

From 1988 to 1994, a war broke out between Armenia and Azerbaijan over control of Nagorno-Karabakh, which lies within Azerbaijan's territory. The war ended with the occupation of Azerbaijani lands. The conflict reached its peak with the Khojaly massacre, which occurred from February 23-26, 1992, during which 613 people, including 106 women and 83 children, were killed.

It should be noted that the first official reaction to the January 20 events came from the National Leader of Azerbaijan, Heydar Aliyev, who was also the first to describe it as a tragedy against the Azerbaijani people. The day after the events, on January 21, 1990, despite the restrictions imposed by the Soviet regime on him, Heydar Aliyev risked his life and went to Azerbaijan's representative office in Moscow. There, he condemned those responsible for the tragedy and made a statement, emphasizing that the genocide committed against our people was contrary to humanitarian principles. The political and legal assessment of the January 20 tragedy at the state level is also linked to the name of Heydar Aliyev. On November 21, 1990, upon the initiative of Heydar Aliyev, the Supreme Assembly of the Nakhchivan Autonomous Republic was the first to give a political assessment of the January 20 tragedy and adopted a resolution.

In the Presidential Decree of the Republic of Azerbaijan "On the 4th anniversary of the January 20 tragedy" issued on January 5, 1994, the National Assembly of Azerbaijan was advised to hold a special session regarding the Bloody January events. On March 31, 1998, the President of the Republic of Azerbaijan signed a decree on the establishment of the honorary title "Martyr of January 20."

The Second Nagorno-Karabakh War, also known as the "Iron Fist" operation, went down in history for the liberation of Azerbaijani territories from occupation and the resolution of the Nagorno-Karabakh conflict. On September 27, 2020, in response to the gross violation of the ceasefire regime by the Armenian Armed Forces, the Azerbaijani Armed Forces launched counteroffensive operations to prevent Armenian provocations. A state of martial law was declared, and partial mobilization was announced across the country.

On November 8, 2020, the Supreme Commander-in-Chief of the Azerbaijani Armed Forces, Ilham Aliyev, announced the liberation of Shusha. On November 10, a trilateral agreement was signed by the President of Azerbaijan, the Prime Minister of Armenia, and the President of Russia to cease all military operations in the conflict zone. Finally, after 30 years of conflict, Azerbaijan, in line with the demands of the four UN Security Council resolutions adopted since 1993 (No. 822, 853, 874, 884), restored its territorial integrity by putting an end to Armenia's occupation.

According to the agreement, on November 20, Agdam was liberated, on November 25, Kelbajar was freed, and on December 1, Lachin was liberated without a single shot being fired or any casualties. The agreement also included the construction of new transport corridors connecting the Nakhchivan Autonomous Republic with the western regions of Azerbaijan through Armenian territory. Thus, Azerbaijan's military victory forced Armenia to sign a capitulation act on November 10, 2020.

 

mardi 24 décembre 2024

 

Azərbaycan dövlətinin inkişafı və xalqımızın firavanlığı yolunda əvəzsiz xidmətlər göstərmiş Xarizmatik Lider
 

 



                   O, yüksək intelektli, praqmatik düşüncəli, müasir dünya siyasətini və iqtisadiyyatını gözəl bilən, enerjili və təşəbbüskar bir şəxsiyyətdir!

 Ulu Öndər Heydər Əliyev

 

Bu gün bir daha şahid oluruq ki, Ulu Öndərin başlatdığı siyasi yol Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev tərəfindən öz təntənəsini yaşayır və uğurla davam etdirilir. Hələ vaxtında Ümummilli lider 2003-cü il oktyabrın 1-də Azərbaycan xalqına ünvanladığı müraciətdə deyirdi: “İnanıram ki, mənim axıra çatdıra bilmədiyim taleyüklü məsələləri, planları, işləri sizin köməkliyiniz və dəstəyinizlə İlham Əliyev başa çatdıra biləcək”. Prezident İlham Əliyev elə ilk gündən xalq tərəfindən ona edilən etimadı doğrultmağa və xalqın iradəsi əsasında Prezident seçkilərindən sonra ölkənin inkişaf etdirilməsi üçün yüksək əzmlə işləməyə başlamış və haçansa xəyal görünən arzuları reallaşdırmağa başlamışdır. 

 Bu illər ərzində Azərbaycanın iqtisadi inkişafı ölkəni regionda güc mərkəzinə çevirmiş eləcə də Cənubi Qafqazda lider bir dövlət kimi yerini təsdiqləmişdir. Azərbaycanın regionda yürütdüyü siyasət nəticəsində təkcə ölkəmizin deyil həmçinin regionda yerləşən digər dövlətlərin də maraqlarına xidmət etmişdir. Beynəlxalq müstəvidə əldə edilən uğurlar Azərbaycanın dünya dövlətləri arasında nüfuzunun artmasına və ölkəmizin beynəlxalq dialoq və əməkdaşlıq, multikultural və tolorant dəyərləri ilə nüfuz qazanmasına gətirib çıxarmışdı.

 Azərbaycanın böyük oğlu, müstəqil Azərbaycan dövlətinin memarı və qurucusu, ümummilli lider Heydər Əliyevin xalqımız qarşısında ən böyük xidmətlərindən biri 1969-cu ildən Azərbaycan Komunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin birinci katibi seçilməsi ölkəmiz üçün dönüş nöqtəsi olmuş və məhz elə ilk günlərdən bütün sahələrdə islahatların keçirilməsi ilə respublikamızın inkişaf strategiyasının əsası qoyulmuşdur. Çox qısa bir zamanda Azərbaycanın keçmiş ittifaq ölkələri arasında sənaye istehsalının artım surətinə görə ilk yerə çıxması bütün mənalarda ölkə rəhbəriliyin təkcə respublikamızda deyil eləcə də bütün SSRİ miqyasında nüfuzunun artmasına gətirib çıxartdı.

Ulu Öndərin 1969-cu ildən başlayaraq ölkəmizin bütün sahələr üzrə inkişaf etdirilməsi Azərbaycanın uğurlu gələcəyini təmin etmiş oldu. Zəngin dövlətçilik irsi olan ölkəmizin idarə edilməsində vətənpərvərliyi və ənənələrin qorunmasına sadiqliyi nümayiş etdirən Ümummilli lider Heydər Əliyev elə ilk gündən, respublikaya rəhbərlik etməyə başladıqdan sonra hər zaman milli siyasi varisliyi irəli çəkmiş və xalqın gələcəyini intellektual inkişaf ilə bağlı olduğunu millətin gələcək sabahına xidmət edəcəyini bilmişdir. Belə ki, 1991-ci ildə müstəqilliyini qazanmış və ciddi siyasi və iqtisadi böhranla üzləşmiş, digər tərəfdən isə ərazilərinin işğal olunması ilə bir milyona yaxın qaçqın və köçkün problemləri olan bir gənc respublikanın yenidən dirçəlməsi və müstəqilliyini itirməməsi üçün yalnız və yalnız xalqın böyük etimad göstərdiyi və inandığı oğlu vətənpərvər Heydər Əliyevin köməkliyi ilə baş verməsi mümkün ola bilərdi.

Ümummilli liderin ideyalarını, təcrübəsini eləcə də zəngin dövlətçilik irsini öyrənmək və tətbiq etmək heç şübhəsiz ki, “onun layiqli davamçısı, yüksək intellektli, praqmatik düşüncəsi, müasir dünya siyasətini və iqtisadiyyatını gözəl bilən, enerjili və təşəbbüskar bir şəxsiyyət Prezident İlham Əliyev” tərəfindən uğurla davam etdirilə bilərdi. İlham Əliyevin Prezident seçilməsindən öncə, 1994-2003-cü illərdə Azərbaycan üçün mürəkkəb beynəlxalq münasibətlər səraitində istər Azərbaycan Respublikası Dövlət Neft Şirkətinin birinci vitse-prezidenti kimi neft strategyasının və enerji diplomatiyasının həyata keçirilməsində, istərsə də Milli Məclisin deputatı kimi dövlətə şərəfli və layiqli xidmət nümunəsi ortaya qoyması ilə bu sahələrdə müstəsna xidmətləri olmuşdur. Dövlət başçısının Milli Məclisin Beynəlxalq münasibətlər və parlamentlərarası daimi komissiyanın üzvü olması Avropa Şurasının Parlament Assambleyasında (AŞPA) Azərbaycan parlamenti daimi nümayəndə heyətinin rəhbəri kimi ölkəmizin maraqlarını beynəlxalq müstəvidə müdafiə edilməsində əvəzsiz rolu olmuşdur. Ölkə rəhbərinin Azərbaycan üçün çox mühüm sahələrindən biri Azərbaycan Milli Olimpiya Komitəsinə rəhbərlik etməsi kütləvi idman işinin inkişafına böyük töhvə vermişdir.

Dövlət başçısı 15 oktyabr 2003-cü ildəki seçkilərdə tam qələbə qazandıqdan sonra 31 oktyabr 2003-cü ildə andiçmə mərasimində, “Mən Azərbaycanın xoşbəxt gələcəyinə inanıram. Əminəm ki, ölkəmiz bundan sonra da inkişaf edəcək, daha da güclənəcəkdir” qeyd edən İlham Əliyev son 18 ildə qarşıya qoyduğu bütün strateji məsələlərə nail olmuşdur. Bundan əlavə dövlət başçısı həmişə vurğulayır ki, “dövlətin, xalqın gələcəyi intellektual inkişafla bağlıdır və elmə qoyulan sərmayə millətin sabahına xidmət edir”. Ölkə başçısı həmişə çıxışlarında vurğulayır ki, dövlətin, xalqın gələcəyi intellektual inkişafla bağlıdır və elmə qoyulan sərmayə millətin sabahına xidmət edir. Bu yöndə ölkənin neft strategiyasından əldə olunan gəlirlərin insan kapitalına çevrilməsi sosial-iqtisadi islahatların davamlılığınım uğurla gerçəkləşdirilməsinə xidmət edir. Ölkə rəhbəri müxtəlif ölkələrin təcrübəsini müqayisə edərək uğur qazanmağın əsas səbəblərini neft-qaz ehtiyatları ilə deyil, elmə, biliyə, yiyələnməklə əlaqələndirərək qeyd edir ki, təbii ehtiyatların və insan kapitalının sintezi Azərbaycanı çox qabaqcıl, müasir ölkəyə çevirəcəkdir. Təhsilə qoyulan vəsaitin ölkənin hərtərəfli inkişafına, iqtisadiyyatın, davamlı tərəqqinin təmin olunmasına əsaslı zəmin yaratdığını vurğulayan dövlət başçısı təhsil sisteminin müasirliyi və effektivliyini dayanıqlı sosial-iqtisadi inkişaf strategiyasının reallaşmasının əsas şərtlərdən biri kimi səciyyələndirir.

Prezident İlham Əliyevin Müzəffər Ali Baş Komandan kimi 44 günlük “Dəmir yumruq” Vətən müharibəsi zamanı xalqına müraciət etməsi və bütün çıxışlarında xalq ilə bir olaraq işğalçılara qarşı bütün cəbhələrdə mübarizə aparması “Azərbaycan xalqı və dövləti heç vaxt işğal faktı ilə barışmayacaq” fikirləri bir daha öz təsdiqini tapdı. II Qarabağ müharibəsi zamanı Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin ölkəmizin ərazi bütövlüyünü bərpa etməsi Azərbaycan tarixinə şanlı hərflərlə yazıldı və tarixə əbədi olaraq həkk olundu. Və Azərbaycan ərazi bütövlüyünü təmin etməklə tarixi ədalət bərqərar oldu, xalqın qurur və milli ləyaqəti bərpa olundu. Daha bundan sonra cənab Prezidentin də deyidiyi kimi “Bizi daha heç kim və heç nə dayandıra bilməz” və ölkəmiz bündan sonra da inkişaf edəcək və yeni uğurlara imza atacaqdır.


Dosent Vazeh Əskərov

Yeni Azərbaycan Partiyasının İdarə Heyətinin üzvü,

Azərbaycan Dövlət Neft və Sənaye Unviersitetinin rektor əvəzi

jeudi 12 décembre 2024


Müasir Azərbaycanın memarı Ulu Öndər Heydər Əliyev dünya tarixinə parlaq və silinməz iz qoymuşdur.






Dosent Vazeh Əskərov

Yeni Azərbaycan Partiyasının İdarə heyətinin üzvü,

ADNSU rektor v.m.i.e



Aşıq ağlat məni, dolum, boşalım,
Əridim, bağrımın yağımı qaldı?
Yaşıl bostanımın, yaşıl bağımın,
Kökdən üzülməmiş tağımı qaldı?
Oxu asta-asta, de sərin-sərin,
Dərdimiz ağırdı, yaramız dərin.
Karvanı köçdüsə Dədə Heydərin,
Daha deyib-gülmək çağımı qaldı? 

Zəlimxan Yaqub “Böyük ömrün dastanı”

 

Azərbaycan xalqı 12 dekabr 2003-cü ilin şənbə səhərini vətənin böyük oğlu, böyük şəxsiyyət, müdrik dövlət xadimi, Azərbaycanın prezidenti olmuş Heydər Əliyevin vəfatı xəbəri ilə açdı. Ölkədə yeddi günlük ümummilli matəm elan olunmuş, dövlət bayraqları endirilmiş, bütün dövlət tədbirlərinin keçirlməsi dayandırılmış və Azərbaycan xalqının milli azadlıq və istiqlaliyyət tarixində xilaskar rolunu oynamış dahi şəxsiyyət Heydər Əliyevin vəfatı ilə bağlı hüzn ab-havası hökm sürürdü. Yerli telekanallarda Ümumilli lider Heydər Əliyevin fəaliyyəti ilə bağlı arxiv materialları nümayiş etdirilir. Ölkənin hökumət üzvləri, ziyalıl, ictimaiyyət nümayəndələri bir-birinin ardınca televiziyada çıxış edərək ümummilli lider Heydər Əliyevin vəfatı ilə bağlı kədərlərini bölüşürdülər. Natiqlər öz çüxışlarında xalqı hazırkı prezident İlham Əliyevin ətrafında sıx birləşməyə və atasının başladığı işi davam etdirməyə çağırırlar.



Milyonlarla insanın sevimlisinə çevrilmiş Ulu Öndər hələ gənc ikən öz xalqının taleyüklü məsələlərində yaxından iştirak etmiş, yüksək vəzifələrə layiq görülmüş və çiyinlərində öz ölkəsinin böyük yükünü daşımışdır. Elə bu səbəbdəndir ki, Ümummilli liderin keçdiyi böyük və mənalı eləcə də olduqca şərəfli həyat yolu zaman və məkan anlayışına sığmır. Məhz Heydər Əliyevin 1969-cu ildə ölkə rəhbərliyinə gəlişi ilə sovet respublikaları arasında geridə qalmış Azərbaycanı qısa bir zamanda böyük bir siçrayışla inkişaf yoluna gətirmişdir.


Həmin dövrdən başlayaraq ölkədə bu vaxta qədər görünməmiş inkişaf və yüksəliş eləcə də tikinti-quruculuq işləri başlanılmışdır. Respublikanın bütün sahələrində, siyasi və mədəni həyatında uğurlu inkişaf başladılmış və Azərbaycanda yeni həyat başlamışdır. Bu inkişaf nəticəsində tezliklə respublikanın bütün sahələrində, iqtisadiyyat, sənaye və kənd təsərrüfatında, mədəniyyət və təhsil sahəsində böyük uğurlar əldə edilmiş, çoxsaylı sənaye müəssisələri, mədəniyyət və təhsil ocaqları, tibb müəssisələri inşa edilmişdir. İldən ilə yeni yaşayış massivləri və qəsəbə və kəndləri salınır, məktəblər, uşaq bağçaları, universitetlər açılırdı. Respublikamız üçün böyük əhəmiyyət kəsb edən yeni saraylar, yaraşıqlı binalar və şəhərə gözəllik verən yaşıllıqlar salınırdı.


Ən əsası isə Ulu Öndərin Respublikaya rəhbərlik etməsi ölkədə bu vaxta qədər görünməmiş milli ruhun, azərbaycançılığın və kadr potensiallının milliləşdirilməsinin təməli qoyulmağa başlanılmışdır. Məhz həmin dövrdən başlayaraq hər il yüzlərlə azərbaycan gənci təhsil almaq üçün SSRİ-in ən qabaqcıl ali məktəblərinə göndrilmiş və azərbaycanlılar daha mühüm dövlət vəzifələrinə irəli çəkilməyə başlanılmış, Azərbaycan dili dövlət dili kimi təsbit edilmiş və bununla da tez bir zamanda ölkəmiz digər respublikalar arasında qabaqcıl respublikalarından birinə çevrilmişdir.

Sovet dövrünün perestroyka dövründə Qorbaçov rejiminin qəzəbinə tuş gəlmiş Ümummilli lider səhəti bəhanə gətirilərək əvvəlcə müalicə adı ilə bütün dövlət işlərindən uzaqlaşdırılmış və sonra isə məcburən təqaüdə göndərilmişdir. Lakin ölkədə baş verən hərcmərclik və səriştəsiz idarəçiliyin baş alıb getməsinə dözə bilməyən və sonda məlum 20 Yanvar hadisələrindən bir gün sonra xalqın xilaskarı ulu öndər Heydər Əliyev yenə də xalqımızın kədərini bölüşmüş və ölkə vətəndaşlarına qarşı həyata keçirilmiş qanlı aksiyanı ifşa edərək cəllad Qorbaçov hakimiyyətini ciddi tənqid edərək xalqa bir dayaq və təsəlli olmuşdur.



Yenicə müstəqilliyini bərqrar etmiş müstəqil Azərbaycan yenə də ciddi  böhran və ərazi bütövlüyünə qarşı ciddi təziqlər ilə üzləşmiş və müharibə şəraitinə düşmüşdür. Ölkə yenicə bərpa etmiş müstəqilliyini itirmək təhlükəsi ilə üzləşmişdir. Azərbaycan xalqı yeganə çıxış yolu kimi təkidlə Heydər Əliyevin yenidən hakimiyyətə çağırmış və yalnız onun uzaqgörən siyasi baxışı ilə gənc ölkənin düşdüyü bu ağır vəziyyətdən eləcə də sosial-iqtisadı, hərbi-siyasi böhrandan çıxardacağına inanmışdır.

1991-1993-cü illərdə Naxçıvanda 1993-cü ildən 2003-ü ilə qədər isə paytaxt Bakıda Ülü Öndər bütün əməyini sərf edərək düşünülmüş və uzaqgörən siyasəti sayəsində Azərbaycanın inkişafı və vətəndaşlarının rifahı uğrunda gecə-gündüz çalışmış və ölkəmizin müstəqilliyini əbədi etmiş eləcə də ölkənin gələcək inkişafının bütün strateji hədəflərini müəyyən edərək Azərbaycanın sonrakı illərində də inkişaf edərək möhkəmlənmsinin təməlini qoymuşdur.

 Ən əsası isə öz xalqının gələcəyini düşünürək "İnanıram ki, mənim axıra çatdıra bilmədiyim taleyüklü məsələləri, planları, işləri sizin köməyiniz və dəstəyinizlə İlham Əliyev başa çatdıra biləcək. Mən ona özüm qədər inanıram və gələcəyinə böyük ümidlər bəsləyirəm" deyərək dövlətin idarə edilməsini öz layiqli davamçısı möhtərəm Prezident İlham Əliyev olduğunu bildirmişdir. Bu gün Azad Azərbaycan, məhz Prezident İlham Əliyevin uğurlu siyasəti ilə idarə edilərək inkişaf etdirilir.


mardi 3 décembre 2024


Qabarma və çəkilmə.

Ay və Günəşdən qaynaqlanan cazibə qüvvələri


                                            Nantes, 2007, photo by Vazeh

    Qabarma və çəkilmə (mədd və cəzr) Ayın cazibə qüvvəsinin təsiri nəticəsində okean və dənizlərdə suyun səviyyəsinin müəyyən zaman aralıqlarında qalxması və enməsidir. Qabarma-çəkilmə hadisəsi zamanı Yerdə yaranan sürtünmədən dolayı planetimizin dönmə sürəti azalır və eyni zamanda da Ay Yerdən uzaqlaşır. Bu təbiət hadisəsi Ay və Günəşdən qaynaqlanan cazibə qüvvələrinin və Yer-Ay cütlüyünün kütlə mərkəzi ətrafında Yerin fırlanması nəticəsində ətalət qüvvələrinin birləşməsindən yaranan dəniz və okean səviyyələrinin hündürlüyünün dəyişməsidir. Qabarma və çəkilmə göy cisimi üzərində başqa göy cisimlərinin tətbiq etdiyi kütlə çəkilişi qüvvətləri səbəbiylə olan forma pozulmaları deməkdir. Ən çox bilinəni, Ay və Günəşin görəli mövqelərindəki dəyişmələrin təsiriylə Yer səthində dəniz səviyyəsində ortaya çıxan dövrlü dəyişmələrdir.
Günəşin və Ayın cəzbetmə qüvvəsi bu yerlərdə gün ərzində suyun səviyyəsinin 4 dəfə dəyişməsinə səbəb olur (2 qabarma və 2 çəkilmə hadisəsi bir-birini əvəzləyir). Ay Yer kürəsi ətrafında dönərkən, Yerin Aya baxan üzü tərəfdə olan sular Ay tərəfindən çəkilərək qabardılır. Tam ay və yeni ay zamanı, yəni Yer, Ay və Günəş təxminən eyni oxda olduqda göy cisimlərinin təsiri artır və gelgitlər daha böyük amplituda olur. Buna misal bulaq suyunu göstərmək olar. Əksinə, birinci və sonuncu rüblərdə üç cisim dörddəbirdə olduqda, amplituda daha aşğı olur.


        







  


Nantes, 2007, photo by Vazeh
       
    Başqa dillə desək bir gündə, müəyyən saatlarda yer üzündəki suların ard-arda alçalma və yüksəlməsinə Qabarma-çəkilmə hadisəsi deyilir. Qabarma-çəkilmə hadisəsinin meydana gəlməsi Ayın çəkiliş qüvvətidir. Bu çəkiliş qüvvəti; Ay Yer kürəsi ətrafına dolanarkən dəyişik bölgələri təsir edər və uzaqlığa görə dəyişər. Ay Yerdən uzaqlaşsa çəkiliş qüvvəti azalar, yaxınlaşdıqca çəkiliş qüvvəti artar. Qabarma-çəkilmə hadisəsi okeanları daha çox təsir edər.
        Ay Yer kürəsi ətrafında dönərkən yer kürəsinin bir üzü Aya daim daha yaxındır. Bu vəziyyətdə Aya yaxın yerdəki sular ay tərəfindən özünə doğru çəkilərlər. Bu vaxt qabaran suların arxasında olan boşluqları yanlardan gələn sular doldurar. Beləcə Yerin Aya nazir səthində sular yüksələrkən, digər yerlərdə alçalar. Bu yüksəlmə və alçalma bir-birini davamlı izlər.
        Günəş də qabarma-çəkilmə hadisəsinə təsir edər. Ay Yer kürəsi ilə Günəş arasındaykən bu təsir az lakin hamısı bir istiqamətdəykən çox olar. Qabarma-çəkilmə hadisəsi ilk və ikinci dördün mərhələlərində ən aşağı, yeni ay və bütöv ay dövrələrində ən böyük dəyəri götürər. Yerin bir nöqtəsində sular qabararkən Ay o yer üçün səmanın ən yüksək nöqtəsindədir.
        Hər hansı bir yerdə qabarma-çəkilmə hadisəsi hər gün eyni saatda olmur. Bir əvvəlki gündən 50 dəqiqə daha geç meydana gəlir. Səbəbi isə Yer ilə Ayın eyni istiqamətdə dönməsidir.
         Qabarma-çəkilmə hadisəsindəki sürtünmələrdən ötəri yer kürəsinin öz ətrafındakı dönmə sürəti azalar. Beləcə günlər yavaş yavaş uzanar. Qabarma-çəkilmə hadisəsindəki sürtünmə Dünyanın dönmə sürətində yavaşlamağa səbəb olarkən, Ayın da hər il Yerdən 12,7 sm uzaqlaşmasına səbəb olar.

Dr. Vazeh Əskərov

jeudi 14 novembre 2024

 

Azİİ məzunu olan Qvineya-Bisau Respublikasının naziri ADNSU-nu ziyarət edib

Noyabrın 7-də BMT-nin İqlim Dəyişikliyi üzrə Çərçivə Konvensiyasının Tərəflər Konfransının 29-cu sessiyası (COP29) çərçivəsində ölkəmizdə səfərdə olan Qvineya-Bisau RespublikasınınƏtraf Mühit, Biomüxtəliflik və İqlim Fəaliyyəti naziri Viriato Luis Soares Cassama Azərbaycan Dövlət Neft və Sənaye Universitetində (ADNSU) olub. 

ADNSU-nun rektor əvəzi, dosent Vazeh Əskərov Azİİ-nin (ADNSU) fəxri məzunlarından olan Viriato Luis Soares Cassamanı universitetdə görməkdən məmnun olduğunu bildirb. Qonağa ADNSU-da mövcud təhsil və tədris prosesi, elmi nailiyyətlər haqqında məluma verən dosent Vazeh Əskərov Azİİ məzunlarının dünyanın çoxsaylı ölkəsində, eyni zamanda Azərabaycanda mühüm uğurlara imza atdıqlarını deyib. O, qonağın diqqətinə çatıdırb ki, Azİİ məzunlarımızın doğma universiteti ziyarət etməsi bizi çox sevndirir. 

 Qonaqlar əvvəlcə universitetin maddi-texniki bazası ilə tanış olub, Azİİ e-Kitab Evində, Mineralogiya muzeyində olublar, kimya laboratoriyalarını gəzib, akademik Azad Mirzəcanzadənin adını daşıyan auditoriyanı ziyarət ediblər.   

İllər sonra məzunu olduğu doğma ali təhsil ocağında olmaqdan məmnunluğunu bildirən nazir Azərbaycan universitetlərinin COP29 çərçivəsində keçirilən tədbilərə və ümumilikdə Cop29-da iqlim dəyişikliklərinə qarşı mübarizədə mühüm töhfə verə biləcəyinə inandığını deyib. 

 Qeyd edək ki, Viriato Luis Soares Cassama 1989-1992-ci illərdə Azİİ-də Kimya fakültəsində təhsil alıb. 

 

 

Minister of Guinea-Bissau, AzII alumni, visits ASOIU

On November 7, Viriato Luis Soares Cassama, Minister of Environment, Biodiversity and Climate Action of the Republic of Guinea-Bissau, who is visiting our country within the framework of the 29th session of the Conference of the Parties (COP29) to the UN Framework Convention on Climate Change, visited the Azerbaijan State Oil and Industry University (ASOIU).

Acting Rector of ASOIU, Associate Professor Vazeh Askarov expressed his pleasure in welcoming Viriato Luis Soares Cassama, one of the distinguished alumni of AzII (ASOIU). While briefing the guest about the current education and teaching process and scientific achievements at ASOIU, Associate Professor Vazeh Askarov mentioned that AzII alumni have achieved significant success in many countries around the world, as well as in Azerbaijan. He emphasized that it brings great joy when AzII alumni visit their alma mater.

The guests first familiarized themselves with the university's material and technical facilities, visited the AzII e-Book House and Mineralogy Museum, toured the chemistry laboratories, and visited the auditorium named after academician Azad Mirzajanzade.

The minister expressed his pleasure in returning to his alma mater after many years and stated his belief that Azerbaijani universities can make significant contributions to COP29 events and, in general, to the fight against climate change within the framework of COP29.

It should be noted that Viriato Luis Soares Cassama studied at the Faculty of Chemistry at AzII from 1989 to 1992.